En ineens begon het hier in Spanje te keihard te regenen. Wij waren hier in Sevilla nogal verbaasd, want zoveel regen in oktober waren we tot nu toe hier niet gewend. Het wer in oktober is vaak vergelijkbaar met een normale zomer zoals we die kennen in Nederland. Heerlijk, want eindelijk geen 40 graden Celsius. Ik vond al die regen wel fijn; de dorre plekken op ons erf werden meteen groen. Zo snel dat ik in een weektijd weer met de grasmaaier aan de slag kon. En dat, terwijl ik die machine eerder maanden niet echt heb aangeraakt.
Het ergste wat ons overkwam – volgens onze jongens – is dat het zo hard regende dat de oudste niet kon voetballen. De oudste speelt zo vaak buiten. En de jongste kon in de avond en nacht niet goed slapen, want die is zo veel regen niet gewend. Maar we hadden niet verwacht dat het echte grote drama in Valencia zou plaatsvinden. Door de extreme overstromingen kwamen mensen daar vast te zitten in hun auto’s of woningen. Mensen die dachten even snel naar hun ondergrondse parkeerplaats te gaan om hun auto ‘te redden’ werden slachtoffer van dit klimaat geweld. Ondergrondse parkeerplaatsen bij een appartementen- of zelfs een rijtjeshuis complex zijn hier niet ongewoon. Dat hadden we eerst ook toen we in een rijtjeshuis woonden. Zo handig want je auto blijft altijd koel. Wel een enorme helling als je naar boven of beneden moet. Als je naar boven probeert te rijden terwijl er een enorm golf van water, modder en troep op je afkomt, kom je echt niet ver.
Heftig hoor, ik wilde al eerder een blog schrijven over de dood in Spanje. De moeder van een klasgenootje van mijn oudste is onlangs overleden en niemand wist dat ze doodziek was. Nou blijkt dat het nogal apart is om zoiets te verzwijgen, maar dat gebeurt. Ze werd in het weekend binnen 48 uur gecremeerd. Dat is hier dus wel de cultuur om binnen 24 tot 48 uur het lichaam te begraven of te cremeren. Het is voor mij zo raar om zo snel afscheid te moeten nemen van het lichaam. De ziel is natuurlijk al weg, en toch. Als nabestaande heb je maar een paar uur om iets te regelen. Aangezien wij hier in Spanje oud hopen te worden, is dat natuurlijk wel iets om verder gedetailleerd te bespreken. Wat kunnen we regelen aangezien onze families in Nederland en Suriname wonen? Waar hebben wij vrede mee? Wat mij verder ook opviel dat mensen niet echt bloemstukken of kaarten sturen. Een omhelzing of handdruk is wel voldoende wanneer je elkaar weer ziet. Dat is dan wel weer mooi, de Spaanse cultuur is op dat gebied niet zo formeel. Contact, een knuffel, twee zoenen, worden gewaardeerd of worden in ieder geval als normaal gezien. De school gaf verder geen officiële mededeling en kinderen konden er ook niet echt verder over praten in de klas. De dood en Spanje… ik probeer het te begrijpen.
En terug naar DANA, terug naar Valencia. Ik vond het zo wrang dat tijdens de nationale rouw Halloween gewoon steevast doorging. Kinderen die als de dood verkleed waren, van skelet, tot monster of heks of bebloede bruid. Nee, hier doen ze niet aan schattige verkleedsetjes voor de kleintjes, zoals een bij of een pompoen. Als het niet angstaanjagend is, dan klopt het niet. Ik heb echt zero met Halloween, maar deze keer kon ik het ook nog veel minder hebben. De dood is iets serieus.
Zouden Spanjaarden tijdens andere momenten daarom zo hard wenen? Echt, wat wordt er bijvoorbeeld veel en hard gehuild tijdens Goede Vrijdag in het voorjaar. Er wordt gezegd dat Jezus is gekruisigd op die bewuste vrijdag tijdens Pesach. Pasen kreeg daarom een nieuwe betekenis door Jezus zijn dood. De katholieken hier huilen die vrijdag zo hard alsof Jezus nooit meer levend is geworden. Alsof hij nog steeds dood is. Ze huilen alsof Maria de enige is die al hun pijn begrijpt, en niet Jezus. Misschien komt tijdens Pasen al die opgekropte pijn en dat verdriet eruit? Begin ik het te snappen?
Vond je dit handig en leuk? Mag ik rekenen op je support? Deel dit artikel of bestel online via mijn links. Ik krijg dan een kleine vergoeding! Alvast bedankt ❤ Hier vind je al mijn links, maar Bol.com en Amazon.nl zijn mijn favoriet.
