We hebben een huis gekocht en we gaan verhuizen. Het voelt nogal gek eerlijk gezegd. Vooral wanneer mensen ons feliciteren met onze aankoop. Ik probeer gelukkig te kijken, want ik voel me ook wel zo. Gezegend. Ik ben echt een bofkont. Maar … verder heb ik geen idee hoe het is om in een dergelijke woning als die we hebben gekocht te wonen.
Verhuizen naar el campo
Na de felicitaties zeg ik dan ook meteen: ‘ja, maar het is wel op de campo hè’. Het is een huis op het platteland zonder de aanwezigheid van gemeentelijke voorzieningen. In andere woorden… er is geen riolering en er loopt geen waterleiding door het gebied. Elektriciteit moet je zelf regelen. Terwijl ik dit type, vraag ik me af hoe jij, de lezer, dit interpreteert. Als ik mijn eigen net geschreven alinea teruglees, denk ik ‘gaat ze echt terug in de tijd? Waar begint ze aan? Gaat ze verhuizen via een tijdmachine? Wat gaat ze doen? Gaat Naomi zelfvoorzienend leven?’
Soms schrijf ik ook in derde persoon over mezelf. Ik probeer zo mijn zelfreflectie vermogen dan aan te wakkeren. Of misschien probeer ik minder emotioneel te kijken naar mijn eigen keuzes? Ach. Bij deze, iets meer over mezelf: ik ga het liefst voor gemak. Als moeder van twee jonge kindjes… neen, ik ga het liefst altijd voor gemak als het gaat om het huishouden. Er zijn genoeg andere zaken waar ik me sterk of hard voor maak. Ik ben nou eenmaal een type dat er helemaal voor gaat of niet. En dat is soms ongelooflijk jammer.
Ja, soms wil je het gewoon rustig aan doen, op de automatische piloot gaan. Dat kan ik niet. Bij mij gaat het huishouden of lekker of het is een en al puinhoop. Gelukkig heb ik wat structuur kunnen aanbrengen. Dit betekent dat wanneer het weer mis dreigt te gaan, ik het ook gewoon zo laat. De wasmand puilt uit en ik kan dan bijna janken, want ik had mijn leven even goed op de rails. Ik had door structuur weer kunnen werken aan een tiptop huishouden.
Er hoeft dan even iets anders te gaan, precies zoals ik het niet wil. Ik ben dan ongesteld en lig bijvoorbeeld een week plat (dat kan, het hoeft niet altijd zo te zijn). De boel thuis ziet er weer verwilderd uit. Door structuur weet ik dat het wel weer goed komt. Gewoon weer beginnen en dat herhalen. Zo werk je de was weer weg en sta je klaar voor de vieze was die je niet buiten hoeft te hangen. Een schone lei… Hetzelfde geldt voor een deadline qua werk; ik heb het ‘gewoon’ druk met zo een hoge piek. Even knallen, zeg ik dan tegen mezelf en dan neemt de hyperfocus over. Van project naar project.
Ons huishouden
Ik houd van de adrenaline en dan kan ik met gemak lekker doorwerken. The rush. That kick. I like it. En de rest? Het antwoord: het huishouden stort dan in. Als ik om me heen kijk, lijkt het wel een ravage. Nadat de adrenaline is uitgewerkt, zie ik dat het huishouden ook weer volop aandacht van mij nodig heeft. De mannen in dit huis schijnen niet dezelfde standaard te hebben zoals ik die heb. Ze hebben hun best gedaan om mij te ondersteunen in mijn high & lows, maar dit is het moment dat ik op dit gebied zelf aan de slag moet. Het huishouden is eerlijk gezegd niet een van mijn favoriete bezigheden. Door te kiezen voor ander leven, door te verhuizen naar Spanje, merk ik dat het invloed heeft op mijn kijk op het huishouden.
Sinds we eind 2019 naar Spanje zijn verhuisd, ben ik vaker bezig met het huishouden. Niet dat ik dat graag wil. Manlief en ik werken beiden thuis of vanuit huis. We zijn daarom relatief gezien vaak thuis. Ben je vaak thuis dan maak je je huis ook sneller vuil. Zo fanatiek als de meeste Spaanse dames, wat schoonmaken betreft, zal ik nooit worden. In Nederland had ik even schoonmaakhulp.
Hier in Spanje zie ik de schoonmakers ook aan huis komen. Voor mij hoeft dat niet meer. Vaak ruimde ik op, voordat de schoonmaker bij mij thuis kwam. En als ze wegwas, maakten mijn kids nou juist op dat moment een morserij op de grond. Voor mij volstrekt onnodig… dat die kinderen rommel maken natuurlijk. En dat de schoonmaker weer weg was. Ik zou iemand in huis moeten hebben. Dat betekent dat ik langer door moet werken om iemand fulltime te kunnen betalen. Nee.
We willen niet fulltime iemand in huis, we houden van onze privacy, en het voelt niet goed om 24/7 hulp te willen. Voor mij in ieder geval niet. Minder werken, minder budget, wel meer genieten, maar ook meer uitvoerende taken als je besluit om meer zelf te doen. We zijn naar het buitenland verhuisd om een betere balans in het gezinsleven te vinden. Meer tijd voor elkaar. Meer tijd om andere gezinnen te leren kennen. Inmiddels kan ik zeggen dat het wel meevalt hoeveel tijd je hebt om lekker te niksen of te chillen. Simpele dingen, zoals je rijbewijs vernieuwen, nemen zoveel tijd in beslag dat je daar niet blij van wordt. Verhuizen naar het buitenland heeft voor- en nadelen.
Balans?
Toch ervaar ik hier in Spanje de rust en de ruimte. De komende tien of twintig jaar zou ik graag hier willen blijven. Ik zie mezelf niet terug verhuizen naar Nederland. Dat is niet de reden waarom we enigszins zelfvoorzienend gaan leven (wat dat ook mag inhouden). De reden om naar het platteland te verhuizen, is eigenlijk ontstaan door de maatregelen op de corona epidemie. Ik merk dat ik lichtelijk toch een trauma heb opgelopen. We hebben voor wat lange weken een lockdown gehad, twee maanden om precies te zijn. Het voelde als een eeuwigheid. Ik was dankbaar dat we niet in Nederland woonden in onze flat / appartement op zeven hoog, drie achter. Hier in Spanje was het weer prachtig, we hadden bijna elke dag een blauwe lucht. Dat doet echt iets met je. Daar wordt een mens vrolijk van.
We genoten van elkaar en van de zon in onze patio. We aten vaak buiten in de tuin tijdens de winter. Heerlijk. Voor de rest konden we geen kant op. Ik snakte op bepaalde momenten naar ruimte om even weg te zijn. Het mooiste uitje was naar de algemene vuilnisbak verder op in de straat. Bizar dat ik tijdens die wandeling zag hoe het seizoen was veranderd van winter naar primavera, de lente.
Weg uit de stad, het centrum uit
In het huurhuis waar we nu nog wonen, zijn we omgeven door beton. We wonen nu nog dicht bij het centrum. Dit is wat ik ooit wilde. Ik wilde in een rijtjeshuis op een loopafstand van het centrum wonen. Ik wilde alles betegeld hebben, want dan hoefde ik niet bezig te zijn met onkruid. Manlief had hetzelfde hoor. We zijn alletwee niet bepaald zo met onze handen bezig. Niet op die manier. We zijn dat wat betreft niet praktisch. Tijdens de lockdown merkte ik hoe graag ik weer groen wilde zien.
Ik wilde de aarde zien. Dat we getrakteerd werden met elke dag zowat mooi weer was niet meer genoeg. Ik haalde de sier kiezelstenen weg. De patio moest groener, maar er toen waren nauwelijks plantjes te krijgen. Plantjes waren nou eenmaal geen eerste levensbehoefte tijdens de lockdown. De supermarkten die open waren, mochten alleen producten verkopen die daarmee te maken hadden. Met een lint werd de rest afgezet.
Ik werd al heel gelukkig van basilicum plantjes. Gelukkig viel dat onder voedselwaren. Voor het eerst keek ik naar de zaden van de groenten die we kochten om te eten…. dit kon de start zijn van iets nieuws dacht ik. En zo geschiedde. We gaan een poging wagen om meer zelfvoorzienend te leven. We gaan verhuizen, mensen.
Ik neem je graag mee in mijn avontuur en vind je feedback waardevol. Laat me weten wat je van deze blog vindt. Stuur maar een berichtje. Ik vind dat leuk! Via www.sevillawithkids.com vind je meteen al mijn blogs over Spanje.
Vond je dit handig en leuk? Mag ik rekenen op je support? Deel dit artikel of bestel online via mijn links. Ik krijg dan een kleine vergoeding! Alvast bedankt ❤ Hier vind je al mijn links, maar Bol.com en Amazon.nl zijn mijn favoriet.
